28-29 / 44
Vorig jaar was ik al niet meer tevreden over het niveau dat ik haalde, maar op aandringen
van mijn vader liet ik mij overhalen om er nog een jaartje bij te doen als speler van Callant
Tongeren,” vertelt Joris Tack. “Ik was nog altijd niet tevreden over mijn niveau, maar ik
prijs me gelukkig dat ik definitief afscheid kon nemen met een zesde beker voor mijn ploeg.
Welke speler kan zeggen dat hij in zijn carrière van twaalf jaar zes keer kampioen speelde
en zes keer de Belgische beker won? Maar nu is het welletjes geweest.
Ik had een beetje koppiger moeten zijn
Joris Tack intussen te pakken krijgen, is geen
sinecure: van ’s morgens vroeg tot acht uur
’s avonds is hij als zelfstandige bezig in een ei-
gen praktijk, samen met drie collega’s. “Tja, dat
is mijn leven van de laatste twee jaar en allicht
van de komende dertig jaar. Maar ik heb een heel
gevarieerde job: kinesitherapie, manuele therapie
en revalidatie voor mensen van alle leeftijden, zo-
wel uit de sport als buiten de sport,” omschrijft Joris
zijn takenpakket.
Toch was het niet gemakkelijk om af-
scheid te nemen van jouw favoriete sport
met 35 Europese bekermatchen en 58
selecties voor de nationale ploeg op de
teller.
“Ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik kon niet
meer de energie van vroeger opbrengen, de
batterijen geraakten niet meer altijd tijdig op-
geladen en dan werd het voor mij ook min-
der leuk. Ik heb dan de keuze gemaakt. Eigen-
lijk wilde ik al een jaar eerder stop-
pen, maar de overtuigingskracht van mijn vader en
ook wel mijn eigen fierheid brachten me ertoe om te
pogen in schoonheid te eindigen. Dat we als ploeg
toch nog een prijs pakten, was dan ook plezant,
maar nu is het welletjes: ik ben niet gemaakt om als
bankzitter te fungeren.”
Je hebt vele mooie herinneringen aan
die handbalcarrière. Wat zal je steeds
onthouden?
“Het mooiste blijft altijd de eerste prijs die je bin-
nenhaalt. Als jonge gast regelmatig mogen inval-
len en dan in de nokvolle oude zaal van Tongeren
nog kampioen mogen spelen; dat zal me altijd bij-
blijven. Net als mijn eerste selectie voor de natio-
nale ploeg tegen Qatar, waarbij ik ook enkele goal-
tjes maakte. Legendarisch waren ook de jeugdse-
lecties in volle examenperiode. We stonden toen
met enkele spelers heel vroeg op om te kunnen
studeren, vooraleer we aan handballen dachten.
Zo konden we sport en studies blijven combineren.”
J
oris
T
ack
stopt
met
handballen
“
Joris Tack stopt met handballen na zes titels en zes
bekers bij Callant Tongeren
”
Nooit gedacht aan handballen in het
buitenland?
“Zeker. In het eerste jaar na mijn studies waren
er contacten met het Duitse Erlangen, maar de
gesprekken werden afgebroken toen ze me een
contract opstuurden met lagere lonen dan eerst
afgesproken was. Ik heb daar wel een beetje spijt
van gehad, omdat de club zich nadien langzaam
opwerkte tot een vaste Bundesliga-ploeg. Uitein-
delijk ben ik ook blij met het mooie palmares dat ik
bij Callant Tongeren bij mekaar speelde. Mijn vader
mag daar ook fier over zijn, vind ik. Want we kregen
extra-trainingsmogelijkheden aangeboden, maar
eigenlijk kwamen alleen steeds dezelfden naar die
bijkomende trainingen en stopten we ermee.”
Is dat één van jouw ontgoochelingen?
“Ik vind inderdaad dat de jonge garde tegenwoor-
dig veel te snel tevreden is. Als ze een plaatsje in
het eerste elftal veroverd hebben, zijn ze al con-
tent. Soms kunnen ze om allerlei redenen niet
meer naar de trainingen komen. Dat was indertijd
‘not done’. Je kwam trainen. Punt uit. Ik mis ook
de nodige motivatie bij velen. Ik vond het voorbije
seizoen trouwens één van de zwakste qua kwa-
liteit sinds vele jaren. Geen enkele ploeg haalde
eigenlijk een constant niveau gedurende het ganse
seizoen.”
Je had nochtans de boeiende BeNeLea-
gue en enkele fraaie Europese resultaten,
zowel in clubverband als bij de nationale
ploeg…
“Dat is juist. Ik zeg ook niet dat er in deze jongere
generatie geen talent of geen kwaliteit aanwezig is.
Maar het kan nog beter: er moet nog meer gewerkt
en geïnvesteerd worden in de eigen carrière. En
– we zullen het niet te hard van de daken roepen –
we mogen ook niet vergeten dat een aantal mooie
resultaten er kwamen door toeval of een gunstige
loting. Dat sommige spelers terecht hun geluk in
het buitenland zoeken om op een hoger niveau te
geraken, kan ik toejuichen, maar het heeft ook te
maken met een gebrek aan kennis van de eigen
competitie en het ontbreken van goede trainers,
waardoor er voor 23- of 24-jarigen te weinig uitda-
ging is.”
Conclusie na het beëindigen van een
mooie carrière?
“Ik ben fier op de prijzen die we behaald hebben.
Persoonlijk betreur ik nog één ding: bij de jeugd en
ook onder coach Dosen mocht ik spelen als linker
opbouwer. Dat vond ik echt wel de plaats waar ik
het beste rendeerde. In het belang van de ploeg
werd ik echter uitgespeeld als spelverdeler. Ik had
een beetje koppiger moeten zijn.”
Verdwijn je helemaal uit het handbal?
“Je zal me nog wel in de tribunes vinden, want ik
heb hier tenslotte ook vele vrienden gemaakt. Maar
het zal niet bij elke wedstrijd meer zijn. Tijd maken
voor andere zaken of voor mensen die ik door de
combinatie sport-job een beetje verwaarloosd heb,
zoals mijn vrouw b.v. Maar samen met haar begin-
nen we in december aan een nieuw hoofdstuk in
ons familiaal leven als ons eerste kindje zal gebor-
en worden.”
Marcel Coppens
28
29