12 / 44
“Toen Piet Moons me belde met de vraag of ik wilde mee-
helpen, heb ik eerst bedenktijd gevraagd, maar een paar
dagen later heb ik hem bevestigend geantwoord. Ik heb in-
derdaad nog altijd zalige herinneringen aan het handbal. Zo
waren er twee zaken uit mijn internationale carrière, die me mee
over de streep geholpen hebben. Twintig jaar geleden stonden
we op nagenoeg hetzelfde niveau als Frankrijk, maar die zijn nu
Europees kampioen, top in de wereld en olympisch vice-kampioen, maar
zij hadden dan ook een programma gepland over twintig jaar. Tweede punt
was de herinnering aan onze overwinning met de Belgische ploeg tegen een
absoluut topland in die periode, nl. Noorwegen. Twee dagen later kreeg ik een
mail van een buitenlandse vriend, die schreef: “Welcome to the world of hand-
ball”. Pas als je goed presteert tegen de toplanden, word je voor vol aanzien
in het wereldje. Wees maar zeker dat de nederlaag van de Red Wolves tegen
Frankrijk met maar één doeltje verschil internationaal zal opgemerkt geweest
zijn. En dus ken je meteen mijn motivatie bij mijn terugkeer bij de nationale
ploeg: België opnieuw zichtbaar maken op de internationale handbalkaart,”
weet een enthousiaste Dirk Verhofstadt.
SPORT EN ZAKENWERELD
Piet Moons herinnert zich de topjaren van Dirk nog perfect. “Het was in de tijd
dat Marc Stassijns het handbal promootte via radio en tv. Hij had daar een
jonge kerel gezien, die tot een topper zou uitgroeien bij Lebbeke, in de buurt
van Marcs woonplaats. Hij had wat gevoetbald, tennis gespeeld, judo beoe-
fend, maar zijn hart lag duidelijk bij het handbal. Enkele jaren later zou diezelf-
de knaap er mee verantwoordelijk voor zijn dat België van de C-reeks naar de
groep met de B-landen verhuisde na een spetterende finalewedstrijd tegen
Bulgarije in het Luikse Coronmeuse, een ijsbaan die omgevormd was tot hand-
balterrein.” Dat de jonge Verhofstadt zich dikwijls kon vrijmaken had dan weer
te maken met het feit dat hij een uitstekende student was. “Ik haalde inderdaad
mijn diploma burgerlijk ingenieur, ik studeerde gemakkelijk en daardoor had ik
in de zomer drie maanden vrij. Zalig vond ik dat. Vanaf 1988 kwam ik terecht
bij SD Works (het vroegere Vlaams Economisch Verbond). Ik werd er directeur
van de IT-afdeling, waar ik o.a. drie jaar werkte aan de internationalisering van
SD Works. De laatste periode van mijn loopbaan werd ik vrijgesteld om mee de
organisatie op mij te nemen van de Special Olympics, de Olympische Spelen
voor mensen met de beperking van Down. Het motto was: ‘iedereen is hier
gewonnen’. Het was een organisatie waaraan meer dan 60 landen deelnamen
URBH-KBHB
IS TERUG EN GELOOFT
IN DE
RED WOLVES
Voor de jongere generatie die hem nooit zag spelen of die – alles is mo-
gelijk – nog nooit over hem gehoord heeft: Dirk Verhofstadt is terugge-
keerd naar zijn oude liefde, het handbal. Hij was het soort handballer dat
ze nu niet meer maken. Samen met zijn broer misschien wel het beste
duo dat ons land ooit had op handbalgebied. Hij maakte als bepalende
speler de hoogdagen mee van zijn ploeg Lebbeke en later van Neerpelt,
hij was zeven keer de topschutter bij de nationale ploeg en was
gedurende vijftien jaar de aanvoerder van diezelfde nationale
handbalploeg. Kortom: een monument. En omdat Belgisch
voorzitter Piet Moons het hem zo mooi vroeg en omdat hij
er ook wel in geloofde, zien we Dirk Verhofstadt met 66
jaren levenservaring opnieuw verschijnen in de technis-
che commissie van de handbalbond.
12